به گزارش خبرگزاری شنو، ساینا زمانیان بانوی آهنگساز و نوازنده توانای تار، دومین اثر رسمی خود را در قالب آلبوم تکنوازی تار و تحت عنوان «ماه» منتشر کرده که کل این اثر را یک قطعه بلند با همان نام آلبوم تشکیل می دهد. زمانیان اثر خود را در استودیو تم با صدابرداری مازیار مرتاضیه اجرا و ضبط کرده است.
میرعلیرضا میرعلینقی؛ منتقد، پژوهشگر و مورخ موسیقی درباره این آلبوم یادداشتی در اختیار موسیقی ایرانیان قرار داده است که متن آن به قرار زیر است:
«راست پنجگاه را کمتر نواخته و خوانده‌اند . گویا قدما آن را چندان خوش نمی‌داشته‌اند. از استاد وزیری که آن را عملاً ماهور حساب می‌کرد تا شهنازی و نی داوود که آن را بیشتر لایق امور مشاقی می‌دانستند و نه شایسته خلاقی. پیش از ۱۳۵۷ و در جریان واپسگرایی‌ای که به نام “سنت” به خلایق عرضه می‌شد، تنها اجرای لطفی/شجریان / فرهنگفر در جشن هنر شیراز به یاد مانده است: کاری تجربی( ونه هنری)، و البته پاکیزه و شسته رفته که بیش از حدود و اندازه‌هایش ستایشش کرده‌اند. از دوران صفحات سنگی تنها تکنوازی پیانوی استاد مشیر همایون شهردار از راست پنجگاه ضبط شده و علی رغم مدت زمان کوتاهش، بسی باارزش و شایان توجه است. در دهه‌های گذشته، تکنوازی سنتور هنرمند شایسته، آقای پشنگ کامکار در آلبوم بهاران آبیدر، شنیدنی است. استاد علی اکبر شهنازی گفته‌اند راست پنجگاه میدان امتحان نوازنده است و باید هم دست و پنجه‌اش روان باشد و هم حضور ذهنش.
به هر حال این گوی و میدان شماست! البته راست پنجگاه شما در شنوایی‌ام گاه سایه‌هایی از نوا و گاه شور را هم به ذهن متبادر می‌کند. اجرای شما به من این پندار را می‌دهد که بیشتر قصدی معطوف به روایتگری داشته اید؛ تا بازخوانی متنی تقریباً همه از پیش تعیین شده که با عبارت غلط ِ” ردیف نوازی !”، آن را نامیده‌اند. این نوع رویکرد با استاد وزیری آغاز شده (هر چند اثر قابلی از آن ضبط نشده) و در تداومی غیرمستقیم و باالمآل متفاوت، در دهه‌های اخیر، به دست توانای استاد حسین علیزاده به اوج طرح و رواج خود رسیده و البته رهروان فراوان یافته است. رهروانی که بیشترشان مقلدانی بیش نیستند و به نظر می‌رسد حتی معنای حرف ها و هدف های استاد را هم به درستی درنیافته اند و در سطحی ترین لایه های بیرونی آثار ایشان جاخوش کرده اند . فضای صوتی و صناعت اجرای پرشور شما هم بی تردید جز استاد علیزاده تارنواز دیگری را به ذهن وارد نمی‌کند. با این تفاوت فاحش که: شما بهنگام نوازندگی ، به کمک این تکنیک ، به جستجوی چیزی در درون خود پرداخته اید و قصد تقلید و مشابه سازی از استاد را ندارید . دیگران ادای شور و هیجان و التهاب و خروش را با تار درمی آورند؛ شما اینها را ” واقعاً دارید ” و ادا درنمی‌آورید. جملاتتان خواناست ، سکوت‌های پس از طنین‌های آخرین، زیباست و انرژی اجرایتان در تمام مدت نوازندگی، بدون اُفت؛ پابرجاست. محتوا، فدای سرعت نشده و شوق حرکت در صداها به سمت تکنیک نمایی و آکروبات بازی نرفته است.
با این حال، به نظرم این کار می‌تواند در آینده به سوی نوعی شکوفایی درونی برسد و در روند ِپذیرش دگرگونیهای بسیار، نکته‌های ناب را برای بیانش بیابد. مهم نیست که نویسنده این یادداشت با این نوع روایتگری میانه‌ای دارد یا خیر، مهم اینست که حرکتی برای بیان خویشتن، ازسوی ذهنی تربیت یافته و آموزش دیده و فرهیخته، با تلاش و کوشش، جستجو شود و هرگز از دست فروگذارده نشود.»
ساینا زمانیان، متولد ۱۳۷۳ با ساز تخصصی تار، فارغ التحصیل از هنرستان موسیقی دختران تهران، دارای مدرک کارشناسی نوازندگی ساز ایرانی از دانشگاه هنر تهران و مقطع کارشناسی ارشد نوازندگی ساز ایرانی در دانشگاه هنر تهران است. او پیش از این نخستین اثر خود را تحت عنوان «۱۱ تصنیف از علینقی وزیری» توسط ماهور به انتشار رسانده است.
