به گزارش خبرگزاری شنو، پس از ادغام «تلویزیون ملی ایران» و «رادیو ایران» در سال۱۳۵۰ و شکل‌گیری سازمان «رادیو و تلویزیون ملی ایران» ساختاربخشی تازه برای ارکسترهای مختلف این دو مجموعه نیز ناگزیر می‌نمود. از این رو در سال۱۳۵۱ و از تجمیع ارکسترهای «گلها» (بنا به روایت فرهاد فخرالدینی) در کنار ارکسترهای کوچک‌ترِ«باربد» و «نکیسا»، ارکستر بزرگ‌تر «رادیو و تلویزیون ملی ایران» به رهبری مرتضی حنانه و فرهاد فخرالدینی آغاز به‌کار کرد.
در این ارکستر -که از سال۱۳۵۳ رهبری دائمی آن به فرهاد فخرالدینی واگذار شد- ترانه‌هایی تازه و یا پیش‌تر منتشرشده، ابتدا بر حسب گونه و فضای آن، توسط تنظیم‌کنندگان مختلف سازمان (از جمله مرتضی حنانه، فخرالدینی و مارسل استپانیانی و…) باز تنظیم و سپس توسط این ارکستر و خواننده آن بازاجرا، ضبط و در قالب play back نمایش داده می‌شدند (برخی نماهنگ‌های بازمانده از اجراهای این ارکستر، در سال‌های اخیر مورد استقبال کاربران فضای مجازی قرارگرفته است). اتفاق بعدی در این راه انتصاب هوشنگ ابتهاج به‌جای محمد میرنقیبی برای مدیریت و راهبری برنامه «گلها» بود؛ انتصابی که به ادعا و روایت خود ابتهاج منشأ تغییرات و اصلاحات متعدد و دامنه‌داری در این زمینه شد؛ «… همین برنامه گلها پیش از من یه کشکول بود، یه قطعه از این، یه قطعه از اون، بدون هیچ ربطی واقعا… شعرها خراب و پراکنده، موسیقی بی‌ربط و پرت و پلا… من سعی کردم که تو هر برنامه شعرها از یه شاعر یا دست‌کم تو یه فضا و معنا باشه… .» اما سویه دیگر همین منش و روش ابتهاج، در دودهه اخیر و از جانب نامداران دوره گذشته رادیو، مبنای واگویی برخی انحصارطلبی‌ها، پاکسازی‌ها و غرض‌ورزی‌های خاص ابتهاج شد که شاید اعتراضات مداوم اکبر گلپایگانی نسبت سابقه کاری ابتهاج در این‌باره پرصداترین آنها باشد.
هرچند که خود ابتهاج در متن خاطره‌گویی‌هایش، یک نمونه از این اختلاف‌ها را چنین تفسیر می‌کند: «خودش نیامد… خب، دید که ما نمی‌توانیم با هم کارکنیم…». هرآنچه بوده، صدارت ابتهاج بر برنامه «گلها» – که از سال۱۳۵۳ به مدیریت کل موسیقی رادیو نیز ارتفاع یافت – از میزان حضور بزرگانِ گذشته موسیقی کم کرد و به همان نسبت، جا را برای تازه‌چهره‌شدگان نحله فکری متمایل به «مرکز حفظ و اشاعه موسیقی ایرانی» باز کرد؛ معرفی گسترده لطفی، علیزاده، مشکاتیان و شجریان و از پی آن، شکل‌گیری گروه‌های «شیدا» و «عارف» پرجلوه‌ترین نتایج این رویکرد خاص ابتهاج محسوب می‌شود.
پیشنهاد: مطالعه کتاب‌های «شرح بی‌نهایت» (خاطرات مشترک آزرم و فرهاد فخرالدینی) ناشر: قطره، ۱۳۹۲ و «پیر پرنیان‌اندیش» (میلاد عظیمی و عاطفه طیه در صحبت سایه»)؛ ناشر: سخن،
