«سیاچمانه» از کهنترین موسیقی ایران نوائی است که صرفا حنجره در آن نقش دارد. جائی که ساز و آواز باید با هم به صدا درآیند.نوائی مختص مناطق کوهستانی با فراز و نشیب های بسیار. این نوا زائیده شرایط جغرافیائی معیشتی و فرهنگی منطقه هورامان است. گویا سیاچمانه رهروی است که راه پر فراز کوه را در برگرفته و آهسته آهسته سینه کوه را میپیماید تا به قله برسد. از نوع ادای کلمات بدون استفاده از هر سازی پیداست که این نوا جزء اولین نواهای بشری است. با اندکی تامل در نوع ادای ”سیاچمانه» پیداست که این نوا آهنگ سرودهای آئینی است