به گزارش خبرگزاری شنو ؛ فرهنگ شریف از آن آهنگسازانی است که شاید نام او در میان عموم مردم چندان نام آشنا نباشد اما به هر حال او یکی از هنرمندان مهم برنامه «گلها» بود که با اساتیدی چون بنان و گلپا کار کرد و مردم آثار او را زیر لب زمزمه می‌کردند.
فرهنگ شریف در یک گفتگوی قدیمی درباره آثاری که امروز ساخته می‌شود و علت محبوبیت آثار موسیقی پیش از انقلاب گفته است: «امروزه تنظیم کننده‌های خوبی داریم؛ چون موسیقی علمی خوانده‌اند ولی خلاقیت آهنگسازی ندارند و هنوز مردم آهنگ‌های قدیم نسل ما را زمزمه می‌کنند؛ زیرا آهنگ‌ها اصالت داشتند و آن کسی که آهنگساز بود به همراه خواننده و شاعر ساعت‌ها کنار هم می‌نشستند و همفکری می‌کردند تا به نتیجه برسند. اتفاقا آن زمان پولی هم بابت این کارها به ما نمی‌دانند که بخواهیم زندگی خود را صرف این کار کنیم. در حقیقت همه چیز از روی عشق و علاقه بود؛ به همین جهت در این زمانه شما آهنگ‌های زیادی که در ذهن مردم ماندگار شده باشد، نمی‌شنوید.»
می‌گویند، فرهنگ شریف شبیه هیچکس نبود. شبیه خودش بود. راه و روش خود را داشت و شاید علت این منحصر به فردی او در موسیقی را بتوان دلیل عشق زیادش به تار و موسیقی دانست. علاقه‌ای که موجب شد هنگامی که بیماریش شدت گرفته بود و در اوج کسالت جسمی بود، تنها چیزی که از او جدا نشود، موسیقی و تارش باشد. این علاقه تاحدی بود که در شش‌ماه آخر زندگی‌اش که دیگر دست‌هایش توان نداشت ساز را نگه دارد، درخواست می‌کرد، آثارش را برایش پخش کنند.
از دوره‌ای که شریف و دیگر هم‌دوره‌ای‌هایش به موسیقی می‌پرداختند به عنوان عصر طلایی موسیقی یاد می‌شود؛ زمانی که وقتی به آثاری که ساخته شد گوش می‌سپارید، پر است از حس‌های آشنا. احساساتی که آن روحیه ایرانی را در مخاطب زنده می‌کند و او را می‌برد به زمانی که هیچگاه در آن نزیسته است.
شریف که یادگار عصر شکوفایی موسیقی ایران بود، زمانی در یک مصاحبه درباره پرداختن به موسیقی بعد از انقلاب اسلامی گفته بود: «درست است که افراد زیادی به دنبال موسیقی رفتند ولی مهم استعداد موسیقی است، حال اگر در یک بازه زمانی هزار نفر هم در یک شهر کوچک به کلاس بروند، شاید تنها سه نفر از آنها در موسیقی شاخص شوند. بنابراین موسیقی‌نما زیاد شده ولی چون ارتباط بین نسل ما و نسل بعد از ما برای مدتی طولانی قطع بود و موسیقی هم پخش نمی‌شد، حالت‌های موسیقی از بین رفتن و تقریبا کسی آنچه را که باید، یاد نگرفت و آن فضایی که ما در آن تکامل پیدا کردیم برای هیچکس میسر نبود.»
البته شریف درباره برخی خوانندگان چند سال اخیر همهم اظهاراتی داشته و گفته است: « امروزه ممکن است هر کسی که می‌خواند، صدای خاصی نداشته باشد. گرچه که تنالیته صدا خیلی مهم است. یک زمانی می‌گویند، صدای فردی خیلی گرم است که این یعنی تنالیته صدای او دلنشین است. ولی وقتی این شرایط اولیه نباشد و هر کسی پای موسیقی بنشیند نتیجه می‌شود این.»
شریف طی دوران کاری خود چندین بار شجریان همکاری کرده است و بارها با او به روی صحنه رفته است که اتفاقا از آثار مشترک این دو می‌توان به آلبوم‌های «پیوند مهر» و «آه باران» اشاره کرد ولی با این حال در جایی هم گفته است که «در آن زمان هر خواننده برای خود سبکی داشت. ولی بعدها تنها صدایی که از رادیو پخش می‌شد، صدای شجریان بود و همه هم شبیه به او می‌خوانند؛ برای اینکه مکتب‌های مختلف موسیقی که آموزش دهد خواننده‌ها چگونه سبک خود را داشته باشند، از بین رفت.»
