به گزارش خبرنگار گروه پادکست خبرگزاری شنو؛ از روزی که بشر صدا را شناخته استفاده‌های مختلفی از آن کرده است، گاه آن را وسیله اطلاع‌رسانی کرده و گاه تبدیلش کرد به ابزاری برای سرگرمی. سالهاست که در جهان ما، هنرمندان پدیده‌ای را خلق کرده‌اند که با عنوان پادکست شناخته می‌شود.
اهل فن پادکست را در مقابله بِرُدکَست* می‌دانند، یعنی فایلی که از نظر قدرت انتشار و دیده و شنیده شدن، دایره محدودتری نسبت به رسانه‌های جمعی مثل رادیو و تلویزیون دارد.
برخی هم پادکست را ابتکار شرکت اپل دانسته و این واژه را تلفیقی از اسم آیپاد (پخش کننده موسیقی اپل) با واژه کَست یا کَستینگ* به معنی انتشار یا پرتاب می‌دانند.
در این نوشته قصد داریم یکی از پادکست‌های ایرانی را بررسی کنیم:
طبق عادت همیشگی‌ام، مشغول جست و جو در نرم‌افزار کَست باکس بودم که نکته‌ای توجهم را جلب کرد، رتبه اول بیشتر شنیده شده‌ها* اختصاص یافته بود به پادکستی که احتمالاً شما هم مثل من صاحب اثر را از اینستاگرام می‌شناسید، پادکست «جافکری» که خالق آن «امیرعلی ق» است، فردی که به سبب انتشار و پرفروش شدن کتابش در بین دغدغه‌مندان حوزه فرهنگ شناخته شد، کتابش را تورقی کرده بودم و چیزی جز هیچ از آن نیاموخته بودم؛ با دیدن «جافکری» و با شنیدن اپیزود صفر امیدوار بودم که در این پادکست به نکته جدیدی برسم؛ قسمت اول را شنیدم، به این جمع‌بندی رسیدم که نمی‌شود اسمش را پادکست گذاشت و صرفاً یک گفت و گوی بی‌قاعده و دورهمی است؛ گفت و گو بد نیست، حتی اگر با نزدیکان باشد؛ اما به شرطی جذاب است که این حس را به مخاطب القا نکند که من نزدیکانم را آورده‌ام و بی‌هیچ خط محتوایی به صحبت نشسته‌ام؛ برویم سراغ نقد اثر؛ در این فایلِ صوتی نکاتی بود که لازم است کمی درباره‌اش بنویسم.
پادکست‌ها نیازمند عواملی هستند تا برای مخاطب دلپذیرشوند؛ قطعاً هر فردی طرفداران و به اصطلاح امروزی فَن‌های خاص خودش را دارد؛ امّا در رسانه‌های کوچک تولید محتوا صرفاً برای طرفداران اتفاق نمیفتد به همین دلیل لازم است آنچه در ذیل می‌آید در مسیر تولید پادکست رعایت شود.
اول اینکه یک پادکست نیازمند بیان سنجیده و قوی است، یعنی در ساختار کلام و بیان نباید از تکه کلام‌ها و اصطلاحاً «اِم اِم» کردن‌ها استفاده کرد، چرا که این امر باعث کلافگی و خستگی مخاطب شده و او را نسبت به شنیدن ادامه محتوا بی‌رغبت می‌کند.
دوم مشخص بودن خط محتواست، یعنی سازنده باید بداند قرار است از چه نقطه‌ای شروع کند و به چه نقطه‌ای برسد اگر اینگونه نباشد شاهد تغییر خط محتوا می‌شویم که این امر شاید برای عده‌ای جذاب به نظر برسد؛ امّا مخاطب حرفه‌ای پادکست را متعجب می‌کند و ناراحت چون اینگونه می‌پندارد که آنقدر برای صاحب اثر ارزش نداشته که یک بار مطالب مطرح شده در پادکست را برای خودش بنویسد و از این شاخه و آن شاخه شدن در محتوا پرهیز کند.
سومین نکته این است که نمی‌شود در یک پادکست یک ساعت بی‌وقفه صحبت کرد، رفت و برگشت به موسیقی و پخش «وُله» از ضروریات پادکست است، غالب پادکست‌های مطرح ایرانی هم از همین تکنیک برای نگه داشتن مخاطب استفاده می‌کنند چه بسا موسیقی‌های بین محتوایی آنقدر جذاب است که اکثر پادکست‌ها فضایی جداگانه برای انتشار موسیقی‌های بین محتوایی دارند که مخاطب پیگیر و خوش ذوق بتواند بعد از شنیدن آن را دانلود کند.
و نکته آخر اینکه به نظر می‌رسد هرکسی را بهر کاری ساخته باشند؛ اگر قرار است هرکدام از ما در فضایی وارد شویم که حوزه تخصصی ما نیست بهتر است قبل از تولید اثر، آثار دیگران را بشنویم که اگر در مورد آن موضوع مطلبی نخوانده بودیم، تجربه دیگران آموزگار ما در آن مسئله باشد.
پاورقی:
*broadcast
*cast/casting
*Top Shows
انتهای پیام/
