از جشن ۳۰ سالگی بهرام تا دلنوشته بنیامین بهادری

«سلام به سی سالگی»

« “زاده‌ی کوچه‌ی بن‌بست”

به بهانه‌ی زادروز ایرج جنتی عطایی

میون این همه کوچه که به هم پیوسته
/ کوچه‌ی قدیمیِ ما کوچه‌ی بن‌بسته… این دو سطر را با افشانه‌ی مشکی بر دیوارِ کوچه‌ی کودکی‌ام نوشتم. در سیاهی شب. با خط ناخوانا و ترس‌خورده‌ی چهارده‌سالگی‌ام‌. من هم زاده‌ی یک کوچه‌ی بن‌بست بودم. من هم در کوچه‌ای بن‌بست قد کشیدم. کاشی بیست و دو در سی‌اُمین کوچه‌ی خیابان گیشا. شاید برای همین حس می‌کردم ترانه‌ی بن‌بست را بهتر از دیگران درک می‌کنم. شاید به همیم خاطر این ترانه را از دَه سالگی ازبَر شده بودم… بعد از نوشتن از سرِ دستپاچگی افشانه را به گوشه‌ای پرتاب کردم و دوان دوان به خانه برگشتم. نفس‌زنان پله‌ها را یکی در میان بالا دویدم و… تمام شد. در اتاقم بودم. تا صبح فردا دلم غنج می‌رفت و بوی رنگ سرانگشتانم آزارم نمی‌داد. صبح فردا کمی زودتر از هر روز کیف به دست از حانه بیرون زدم تا در راهِ مدرسه شاهکارخود را بر دیوار کوچه تماشا کنم اما… جای ترانه را چند خط کج و کوله‌ی قرمز رنگ گرفته بود. کسی پیش از من آن ترانه را دیده و گویی بودنش در مقابل چشم دیگران را خوش نداشته بود. پکر شدم. بغض کردم. جوی کوچه را به جستجوی افشانه‌ی رنگ گشتم اما خبری نبود. کودکانه خود را لعنت کردم. آن افشانه را با پول توجیبی یک هفته‌ام خریده بودم. از ناشناسی که نوشته‌ام را خط‌خطی کرده بود لجم گرفت. به سطرهای تارِ ترانه که از پس خط‌خطی‌های سرخ نمایان بود نگاه کردم. به سختی می‌شد شبحی از کلمات را دید. دلخوش شدم که چشمهای کنج‌کاو در زیر رنگ قرمز ترانه‌ی بن‌بست را خواهند یافت. در راه مدرسه به کسی که این ترانه را نوشته فکر می‌کردم. این ترانه تمام ذهن مرا مال خود کرده بود. چهارده ساله بودم و دلشکار از خطوط قرمز همساایه‌گانِ ناشناس.

یغما گلرویی»