به گزارش خبرگزاری شنو، تازه‌ترین آلبوم “ارسلان کامکار” نوازنده و آهنگساز شناخته موسیقی کشورمان با عنوان «نوستالجیا» پیش روی شنوندگان قرار گرفت.
ارسلان کامکار نوازنده ویولن و ویولا، سامرند فقیه زاده نوازنده ویولنسل، سیاوش کامکار (پالایش نهایی صدا)، فهیمه ره روان (ویراستار و مترجم)، سعید حسین پناهی (گرافیست) و رضا علوی (عکاس) گروه اجرایی این آلبوم را تشکیل می‌دهند.
ارسلان کامکار درباره این آلبوم نوشته است:
«اسم این آلبوم را نوستالجیا گذاشتم. هرچند این کلمه معادل دقیقی در زبان فارسی ندارد. ما برای غم غربت، افسوس گذشته، دلتنگی و مانند آنها کلمات مختلف به کار می‌بریم. کلمه واحدی که دربرگیرنده تمام معانی باشد نداریم. نام «نوستالجیا» را انتخاب کردم چون این اثر برای خودم یادآور خاطرات گذاشته است. نوستالجیا یک سمفونی است که در آن هر موومان اسم، مضمون و مفهوم خودش را دارد. و در آخر از همه عزیزانی که در این مسیر مرا یاری داده‌اند صمیمانه تشکر می‌کنم.»
وی در توضیحات قطعات منتشر شده در این آلبوم چنین نوشته است:
موومان اول – «بازی و گردش»: اغلب تم هایی که در این موومان استفاده شده از بازی‌ها و شوخی‌ها الهام گرفته که قدیم‌ها با برادرها و بچه‌های محله داشتم و آنها را ملودیک کردم. پر واضح است که تم های ملودیک این موومان عین خود آن بازی‌ها نیستند ولی حال و هوای آنها را دارند. حس کلی این موومان در خاطراتم «گردش» است.
موومان دوم – «عروسی»: حس عروسی‌های قدیم، نه فقط یک شب بلکه دو شب به طور رسمی عروسی بود. شب اول را «شه و گه ر» می‌گفتند و شب دوم خود عروسی بود. جشن از دو سه روز قبل از عروسی شروع می‌شود تا دو سه روز بعد از آن ادامه داشت. مردم همچنان هدیه می‌آوردند. یعنی یک عروسی حدوداً پنج تا شش روز طول می‌کشید. تم اصلی این موومان برگرفته از تم آیین‌های نمایشی زنان و مردان عروسی است و ولوله و شور و شادی که در زمان چند روزه عروسی برپا می‌شد.
موومام سوم – «کا مومنه له باخه نه مامه»: کا مومنه یک استندآپ کمدین در بیش از شصت سال پیش است. اسمش «کاک مومن» بود. می‌گویم شصت سال، خودم شصت سالم است. در واقع هفتاد، هشتاد سال پیش کمدینی بود به این نام که مردم دعوتش می‌کردند تا با تعریف کردن حکایت‌های طنز، شبشان را شاد کند. اسم این موومان یعنی «کا مومنه له باخه نه مامه» در واقع بر گرفته از حس کلی «باخه نه مامه» باغی در سنندج و به معنای لغوی «نهالستان» است. اما تم های اصلی استفاده شده در آن یاد آور «کا مومنه» است.
موومان چهارم – «بند باز»: حوالی دهه ۴۰ در سنندج رسم بود که در انتراکت بین اجراها و کنسرت‌های موسیقی تحت فنری می‌آوردند و افرادی حرکت آکروباتیک اجرا می‌کردند و این خاطره زیبا برایم به جا ماند. برای همین اسم این موومان را بند باز گذاشتم.
انتهای پیام/
