به گزارش خبرنگار خبرگزاری شنو، «فلوت یهودی»این ساز با نام های دیگری نیز شناخته می شود از قبیل «فلوت آرواره ای» (jaw’s harp)، «فلوت آب میوه ای» (juice harp)، «فلوت اوزارک» (Ozark harp)، «شیپور» (trump) و «گیمبارد» (guimbard). بیشتر اسامی که برای این ساز انتخاب شده اند در واقع تلفظ نادرست یا استفاده ی اشتباه از نام اصلی آن نشات گرفته اند. برای مثال واژه ی “jew” در واقع تلفظ نادرست واژه ی “jaw” بوده است.
این ساز بسیار کوچک بوده و معمولا از یک قطعه ی متحرک فلزی یا زبانه ی ساخته شده از چوب بامبو تشکیل شده که به یک قالب وصل می شود. نوازنده این ساز را در دهان خود قرار داده (دهان مانند یک حفره ی ایجاد طنین عمل می کند) و زبانه ی فلوت را برای تولید صدا به حرکت در می آورد.
تعدا نُت هایی که این فلوت می تواند تولید کند بسیار محدود است و تنها یک دانگ صدا (pitch) دارد. صدای تولید شده توسط این فلوت ها با استفاده از حرکت دادن دهان تغییر می کند. در سال های قرن هیجدهم در اروپا برخی از موسیقی دانان فلوت هایی تولید کردند که دو یا چند زبانه برای دانگ صداهای مختلف داشتند که باعث می شد این آلت موسیقی کمی پیچیده تر باشد.
اصالتاً این آلت موسیقی متعلق به آسیا و اقیانوسیه است و در حدود قرن چهاردهم اروپاییان با آن آشنا شدند. برخی آن را یکی از قدیمی ترین آلت های موسیقی دنیا می دانند. این فلوت به خاطر صداها و ملودی های آرامی که تولید می کرد معمولا در مراسم عبادی مورد استفاده قرار می گرفت. در اتریشِ قرن نوزدهم و در تایلند این فلوت برای آوازهای عاشقانه استفاده می شد. امروزه صدای این ساز بیشتر در کارتون های کودکانه شنیده می شود.
انتهای پیام/
