ناگفته‌هایی از موسیقی خراسان

شاید بتوان خراسان را پایتخت موسیقی مقامی کشور دانست این سرمایه و غنای هنری مرحوم هنرمندان و نوازندگانی است که طی قرون متمادی این هنر را با تمام ظرائف حقایق و راز و رمزهای آن به‌صورت سینه به سینه از استادان خویش آموخته و به شاگردان پس از خود آموزش داده‌اند. هنرمندانی که با تلطیف و تعالی روح خویش از سازهایی چون دوتار، سه‌تار، دهل، نی و دایره، نواها و نغمه‌های سحرانگیز برانگیخته‌اند و در دفتر تاریخ فرهنگ و هنر این سرزمین طرحی نو در افکندند. به‌طور ویژه در این پژوهش موسیقی نواحی جنوب، مناطق نظیر کاشمر، گناباد و حوالی بیرجند و هنرمندان شاخص آن در ساز و آواز و آیین‌های مختلف معرفی می‌شوند. بدیهی است که دستاورد این پژوهش می‌تواند موجب حفظ و حراست و ثبت گوشه‌هایی از فرهنگ و تاریخ شفاهی موسیقی‌های بومی ایران باشد و تکمیل این فرایند عزم متخصصان و حمایت متولیان امر را طلب می‌کند.»

در فصل اول این کتاب تحت عنوان «سرمقام» در بخش سنت فرهنگی می‌خوانیم: «در این راه ابتدا باید دریابیم که سنت‌های فرهنگی چه هستند و به چه دلیل باید از آنها بهره بگیریم و اینکه بدانیم در برخورد با سنت چه رفتاری داشته باشیم، پدیده‌های فرهنگی هر ملتی اغلب ریشه در سنت‌هایی دارند که بخشی از هویت آن را شکل می‌دهد، از این رو شناخت کافی از سنت و تعاریف مختلف آن می‌تواند به دریافت‌های ما از فرهنگ و هنر عامه کمک کند. گروهی از سنت‌گرایان گمان می‌کنند که سنت همانا مشایعت جنازه است. آنها بی خبرند که سنت یک شی بی جان نیست، ظرف نیست، نسخه خطی نیست که باید محافظت شود، بلکه آن چیزی است که به انسان توانایی و مهارت می دهد، یعنی همان چیزی که غرب آن را دریافت، آنچه امروز برای حفظ سنت ملی صرف می شود چیزی جز مومیایی گذشته نیست. درحالی که سنت تداوم یک جریان همه جانبه در تاریخ و فرهنگ است و تداوم و پیوستگی آن مثل زبان،ادبیات، هنر و فلسفه باید راهنمای زندگی امروز شود. باید یاد بگیریم که پیشرفت به معنای ریشه کردن گذشته نیست بلکه گذشته نقطه ارتقاست. در این زمان باید فرهنگ و هنر را از نو بسازیم و آن را تحلیل کنیم، معنا دهیم و احیا سازیم.»