به گزارش خبرنگار خبرگزاری شنو، در بخش آهنگ‌های به‌یادماندنی به بررسی قطعه مرا ببوس و داستان این ترانه عاشقانه غم‌انگیزی که روایتگر آخرین بوسه‌ها و وداع با معشوقه، و یکی از زیباترین و رمزآمیزترین ترانه‌های ماست می‌پردازیم.
این قطعه یکی از معروف‌ترین و خاطره‌انگیزترین ترانه‌های موسیقی معاصر است که در رابطه با آن چندین قصه گفته می‌شود:
قصه اول می‌گوید این ترانه را عزت‌الله سیامک، از رهبران توده‌ای پیش از اعدامش در مهر ۱۳۳۳ سروده است. قصه دیگر این ترانه را روایتگر آخرین دیدار سرهنگ محمدعلی مبشری که از اعضای حزب توده بود با دخترش پیش از اعدام می‌داند.
اما قصه‌ای که ما فکر می‌کنیم داستان اصلی این مطلع باشد چیست؟
عبدالرحیم جعفری، بنیان‌گذار انتشارات امیرکبیر در کتاب «در جست‌وجوی صبح» نوشته: اوایل سال ۱۳۲۹ در کوران مبارزات مردم و دولت چپ و راست با حیدر رقابی آشنا شدم؛ملی‌گرایی بود شوریده و شیفته محمدمصدق جوانی بود فروتن، مؤمن و معتقد و در مبارزات ملی فعال، دفتر شعرش را به نام آسمان اشک را چاپ کردم. در این دفتر قطعه شعری بود با عنوان مرا ببوس که بعدها مجید وفادار ویولنیست معروف برای این شعر آهنگی ساخت.
رقابی پس از سقوط دولت مصدق به زندان افتاده بود وقتی از زندان آزاد شد پیش از رفتنش از ایران به درخواست مجید وفادار آهنگساز ترانه‌ای نوشت ترانه‌ای از آخرین دیدار با معشوقش در تهران.
«مرا ببوس» برای اولین بار با صدای پروانه در فیلم اتهام۱۳۳۵ با آهنگسازی مجید وفادار خالق آهنگ‌های «چون عاشقم من» «گلنارم» «به‌سوی تو»…. پخش شد.
اما موفقیت و محبوبیت این آهنگ با اجرای اتفاقی حسن گلنراقی بود.اجرایی در استودیو رادیو ملی با ویولن پرویز یاحقی و پیانو مشیرهمایون شهردار. این اجرا در رادیو ملی با استقبال زیاد روبه رو و بارها پخش شد. اما حسن گلنراقی پس از آن دیگر ترانه ای نخواند.
بعدها ویگن، گوگوش و الهه این ترانه را باز خوانی کردند. اجراهای متفاوت تری از این آهنگ این اواخر شنیده شده؛ نسخه جز را سوسن دیهیم ، نسخه ای عربی جعفر حسن و نسخه سیاسی‌تر را گلشیفته اجرا کرده است.
در مراسم خاکسپاری حسن گلنراقی که جمعی از هنرمندان و موزیسن های مطرح ایران حضور داشتند این قطعه همخوانی شد که صحنه ای عاطفی و پر غم را رغم زد.
انتهای پیام/
