به گزارش خبرنگار خبرگزاری شنو، جشنواره موسیقی فجر هر سال در بهمن ماه برگزار می‌شود و امسال در جشنواره سی و ششم، به دلیل همه گیری ویروس کرونا و به منظور لزوم رعایت شیوه نامه‌های بهداشتی به صورت مجازی برگزار می‌شود.
به بهانه برگزاری جشنواره موسیقی فجر، با مهرزاد خواجه امیری؛ آهنگساز کشورمان درباره این جشنواره و فعالیت هنری او به گفتگو پرداختیم، که در ادامه این گفتگو را می‌خوانید.
فعالیت در حوزه موسیقی را از چه سالی شروع کردید؟
من از سن ۱۳ سالگی با دیدن کنسرت‌ها به موسیقی علاقمند شدم و در همان سن هم با انتخاب ساز پیانو به عنوان ساز تخصصی خودم کلاس پیانو را شروع کردم و با گذشت زمان متوجه شدم که علاقه‌ای به موسیقی کلاسیک ندارم بلکه بیشتر به سبک نیوایج علاقه دارم و سعی کردم به مرور زمان سبکم را به سبک تخصصی نیوایج تغییر بدهم و دوره‌هایی را در ایران پیش اساتیدی مانند کامبیز روشن و افراد دیگر گذراندم و بعد هم از ایران رفتم و دوره‌های پاپ و ارکستراسیون را در سوئیس و اوکراین گذراندم.
از قطعه تئوس بگوید.
تئوس را در اصل برای خدا ساخته‌ام، تئوس در زبان یونانی به معنی خدا است که از واریاسیون کار من از قطعه به نام اتاناسیا است و اتاناسی هم به معنای جاودانگی است ، واریسیون در فارسی یعنی شما طرح کلی کار را از یک کار دیگر الهام می‌گیرید و یک تغییراتی در ریتم و جنس کار ایجاد می‌کنید.
واقعیتی پشت این قضیه است که من دو سال پیش متاسفانه دچار یک بیماری سخت شدم و واقعاً در آن برهه از زندگی همه چیز برای من معنا و مفهوم خودش را از دست داده بود، و الهام این قطعه از شناختی بود که حاصل فرورفتن خود در خود است بنظرم خدای هر موجودی در خود اوست و برای شناخت خدا باید خود را شناخت.
از آنجایی که شما در ساخت موسیقی انیمیشن هم فعالیت داشتید، تجربه خود از این نوع موسیقی چیست؟
در ایران انیماتور‌های خوش‌فکر داریم، اما متاسفانه اقبال عمومی با این سبک یار نیست منظورم از اقبال عمومی دو بخش است یکی مردم و دیگری نهادی که مسئول و متولی بخش فرهنگ هست.
اگر بخواهم از ذهنیت خودم درباره انیمیشن بگویم، به نظر من انیمیشن دنیایی است که چون غیرواقعی است و رئال نیست شخص را پرواز می‌دهد؛ چیزی مثل موسیقی بی کلام.
موسیقی بی کلام، چون کلام ندارد به ذهن جهت نمی‌دهد، مثلا وقتی کسی ناراحت است موسیقی بی کلام گوش می‌دهد یا وقتی خوشحال باشد باز هم میتواند موسیقی بدون کلام گوش دهد؛ از مزایای این نوع موسیقی این است که هر آن چیز که فرد در ذهن دارد را میتواند برای خودش به تصویر بکشد.
فکر می‌کنم جذاب‌ترین بخش برای آهنگسازی میتواند متعلق به موسیقی متن در یک اثر یا انیمیشن باشد حالا هر نوع انیمیشنی چه کمدی، فانتزی، عاشقانه و …
وضعیت ساخت موسیقی انیمیشن در کشور را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
درباره آهنگسازی انیمیشن در ایران اتفاقهای خوبی رخ داده، که به نظر من ما این پتانسیل رو داریم در سطوح بالا حضور داشته باشیم، منظورم این نیست که در سطح بالای بین المللی هستیم، ولی جایگاه خوبی داریم. شاید انیماتور‌ها به خاطر هزینه‌های مالی بالا سراغ آهنگسازی تخصصی برای انیمیشن نمی‌روند و این کار خیلی اقبال نداشته باشد و خب تا جایی حق دارند، چون حمایت مالی نمی‌شوند.
در بقیه کشور‌ها برای انیمیشن‌ها از موسیقی‌های ارکسترال استفاده می‌شود، اما در کشور ما بیشتر کارگردانان به خاطر هزینه‌ها سعی می‌کنند در بخش تصویر بیشتر هزینه کنن تا بخش موسیقی. باز هم تاکید می‌کنم ما در این نوع موسیقی سطح بالایی داریم، اما نه در سطح جهانی، اما آنقدر هم عقب نیستیم و می‌توانیم که عقب نباشیم اگر برای این بخش هزینه کنیم و آن را در مسیر درست خودش هدایت کنیم.
کمی از تجربه همکاری خود با سروش صحت بگوید.
سروش صحت به نظرم نویسنده بسیار خوب و موفقی است و تجربه‌ای که من با ایشون داشتم، یک تجربه خیلی شیرین بود. بنده پیشنهاد این کار را به واسطه اینکه سیروس ابراهیم زاده و ترکیب این کار را دوست داشتم، قبول کردم، ولی سلیقه سروش صحت با سلیقه موسیقایی من در یک راستا نبود و در این موضوع اذیت شدم مثلا من یه سری ماکت‌ها برای بعضی از سکانس‌ها میزدم که به نظر خودم خوب بود، اما اعتقاد سروش بر این بود که برای این سکانس‌ها این موسیقی مناسب نیست و دلیل تناسب نداشتن را همیشه با این اصطلاح بیان می‌کرد که این سکانس گل درشته؛ هیچ وقت این عبارت رو متوجه نشدم که گل درشت یعنی چی و اتفاقا دو سه تا از موسیقی‌هایی که برای این کار ساختم به تشخیص سروش صحت حذف شد، اما در مجموع تجربه خوبی بود. سروش شخصیت بسیار دوست‌داشتنی دارد و به نظر من در جایگاه کارگردانی بهتر از نویسندگی است و بیشتر هم کارگردانیش را دوست دارم.
چرا سراغ نوشتن کتاب در حوزه موسیقی رفتید؟
کتاب من صرفاً در حوزه موسیقی نیست، کتاب «نگاهی به برترین ترانه‌های دنیا» را تقریبا می‌شود بررسی ترانه‌های جهان و علت موفقیتشان از دید یک آهنگساز تلقی کرد که شامل سانسور هم شد، کتاب من اولین کتابی بود که درباره موسیقی راک در سال ۸۵ صحبت می‌کرد و ما آن زمان محدودیت بیان داشتیم این کتاب صرفاً بررسی موسیقی نبود؛ حتی در قسمت‌هایی هم از نظر ادبی راک را بررسی کردیم و یا اینکه انتخاب اسم میتواند در موفقیت یک ترانه اثر گذار باشد.
خواجه امیری ادامه داد: واقعیت قضیه این بود که من همیشه دوست داشتم کاری کنم که به فرهنگ موسیقی کشور کمک کند و سطح فرهنگ شنیداری جامعه را بالا ببرم نه اینکه صرفاً کاری را کرده باشم که تا حالا کسی انجام نداده، من همیشه دلم می‌خواست فاکتور‌های موفقیت کشور‌های دیگر را بزرگنمایی کنم و به فعالان حوزه موسیقی و تخصصیِ آهنگسازی نشان بدهم که چه فاکتور‌های موفقیتی داشتند.
وی در ادامه در پاسخ به این سوال که
با توجه به اینکه شما در جشنواره‌های مهم مثل جایزه جهانی موسیقی و کاندیدای جایزه رسانه هالیوود شرکت کردید و جایزه هم دریافت کردید چرا در مهم‌ترین رخداد موسیقی ایران حضور ندارید؟ افزود:
ما در دو دوره گذشته می‌خواستیم در جشنواره فجر شرکت کنیم و در این باره با دفتر موسیقی هم صحبت کردیم و فرم‌های مربوطه را هم تکمیل کردیم، اما از آنجایی که سبک نیوایج از دید عزیزان خیلی شناخته شده و رسمی نیست، گفتند به دلیل کمبود بودجه و اینکه ارکستر شما ارکستر بزرگی است و ما نمی‌توانیم از نظر اقتصادی گروه شما را حمایت کنیم، از حضور در جشنواره منصرف شدیم. البته من فکر می‌کنم موضوع این نبوده و واقعیت این است که یک مقدار انتخاب‌ها در جشنواره فجر انتخاب‌های سلیقه‌ای است به همین خاطر ما تصمیم گرفتیم آزاد کنسرت برگزار کنیم و مستقیماً با مخاطبان در ارتباط باشیم تا اینکه بیایم و وارد یک جشنواره بشیم. بهتراست بگویم من فکر می‌کنم که اجرای ما را دوست نداشتند.
نظر شما درباره جشنواره موسیقی فجر چیست؟
به نظر من جشنواره فجر جشنواره خوبی است، اما در سال‌های اخیر متاسفانه به نظر من وزارت ارشاد و خانه موسیقی سلیقه‌ای به جشنواره ورود کردند و فرم جشنواره از حالت اصلی خارج شده، ضمن اینکه جشنواره در سال‌های گذشته هم فرم رقابتی نداشته؛ در دنیا معنی نداره که ما یک جشنواره را داشته باشیم، اما رقابتی وجود نداشته باشه و فقط چند کنسرت اجرا بشود.
البته امسال هم بخش رقابتی را فعال کردند که از دید من آنقدر رسمیت پیدا نکرده که هنرمند فکر کند در یک رقابت شرکت کرده و بیشتر به این صورت بوده که انگار یک جشنواره باید در این مناسبت برگزار می‌شده و الان هم باید همین روند تکرار بشود یعنی فقط به واسطه این که یک آیینی باید باشه، در کل به نظر من چند سالی است که جشنواره فجر فرم جشنواره بودنش را از دست داده است.
انتهای پیام/
