به گزارش خبرگزاری شنو ؛ کیوان کیارس (آهنگساز، نوازنده گیتار و مدرس موسیقی) درباره اینکه برگزاری آزمون کارت صلاحیت تدریس تا چه حد می‌تواند فیلتر خوبی برای جدا کردن مدرس‌های خوب از بد باشد، . دلیل اینکه هنرمندان موسیقی حوصله تدریس ندارند را می‌گوید: واقعیت این است که آزمون برای تعیین صلاحیت مدرس‌های موسیقی، اتفاق خوبی است ولی مسئله این است که هیچ ضمانتی وجود ندارد که آن افرادی که آزمون نمی‌دهند و ممکن است فاقد صلاحیت هم باشند، تدریس نکنند. زمانی این آزمون‌ها نتیجه‌بخش هستند که هر کسی امکان این را نداشته باشد که بتواند به راحتی آموزش دهد.
در ادامه از او درباره نحوه برگزاری آزمون صدور کارت صلاحیت تدریس سوال می‌کنیم که پاسخ می‌دهد: این آزمون باید در هر رشته از موسیقی، توسط افراد متخصص برگزاری شود و آزمون‌گیرندگان با داوطلبان تخصصی برخورد کنند. در این صورت می‌توان مدرسانی را انتخاب کرد که در زمینه آموزش بتوانند افراد را به درستی راهنمایی کنند.
او همچنین به مبحث «پداگوژی» می‌پردازد و می‌گوید: ما در موسیقی مبحثی به نام پداگوژی داریم؛ بحث پداگوژی یا تدریس و شیوه‌های آموزش بسیار مهم است و الزاما هر کسی که نوازنده خوبی است، نمی‌تواند مدرس خوبی هم باشد. بحث آموزش از تدریس جداست و ربطی به هم ندارند. کما اینکه خود من طی سال‌های فعالیتم افراد مختلفی را دیده‌ام که نوازنده‌های قابل و مطرحی نبوده‌اند ولی در تدریس بسیار حرفه‌ای بوده‌اند و توانسته‌اند، شاگردهای بسیار خوبی را تربیت کنند.
این هنرمند ادامه می‌دهد: بنابراین در برگزاری آزمون نباید صرفا دیدگاه بر این باشد که فردی در زمینه نوازندگی چقدر توانایی یا شهرت دارد؛ بلکه باید دید که آن فرد چقدر توانایی انتقال مطلب را دارد و چگونه می‌تواند به افراد مختلف مطالب را برساند.
کیارس در پاسخ به این پرسش که آیا بهتر نیست، وزارت فرهنگ پیش از برگزاری این آزمون‌ها، کلاس‌های پداگوژِی برگزار کند؟ پاسخ می‌دهد: بله؛ بهتر است پیش از هر چیزی آزمونی طراحی شود که سطح داوطلبان را به لحاظ توانایی و اطلاعات برای حضور در کلاس‌های پداگوژی بررسی کند، سپس برای آنها کلاس‌های پداگوژی برگزار شود و بر اساس آن کلاس‌ها آزمون صلاحیت تدریس برگزار شود.
این هنرمند در بخش دیگری از سخنانش درباره فضای مجازی توضیح می‌دهد: بحث فضای مجازی امری غیر قابل کنترل است و نمی‌توان افراد را کنترل کرد که تنها آنها که کارت صلاحیت تدریس دارند، ویدیوی آموزشی منتشر کنند. فضای مجازی ملغمه‌ای است که هر کسی هر کار که می‌خواهد انجام می‌دهد و متاسفانه اکثرا هم کیفیت لازم را ندارند ولی مردم جذب آنها می‌شوند.
از او می‌پرسیم که آیا راهی برای کنترل این امر وجود ندارد؟ که پاسخ می‌دهد: نمی‌توان مانع این افراد شد؛ زیرا فضای مجازی غیر قابل کنترل است. اما تنها کاری که می‌توان کرد، این است که آنقدر در سطح عمومی به مردم آموزش داده شود که به دنبال هر چیزی در فضای مجازی نروند. چنین مسائلی به اتاق فکر و بررسی نیاز دارد و متخصصان باید بررسی کنند که چگونه به مردم امکانات و آگاهی بدهند که خودشان درست انتخاب کنند. نمی‌توان در فضای مجازی این گونه برخورد کرد که مثلاً صفحه فردی را بست چون بلد نیست درس بدهد. تنها باید رشد فکری به مردم داد که خودشان تصمیم بگیرند کدام مسیر درست است.
اخیرا آلبومی به نام «موسیقی کودک» از کیوان کیارس توسط کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان منتشر شده است که در بخش دیگری از این گفت‌وگو از این هنرمند می‌خواهیم که توضیحاتی درباره آن ارائه دهد؛ او می‌گوید: این آلبوم حدود ۶ سال پیش از طرف کانون پرورش فکری کودکان سفارش داده شد که من نیز تولید آن را پذیرفتم. به کتابخانه کانون رفتیم و از بین کتاب‌های منتشر شده توسط خود کانون اشعار را انتخاب کردیم. یک شورا هم در نهایت از بین اشعار انتخابی ما، تعدادی را انتخاب کرد. من نیز چون کانون خیلی عجله داشت به سرعت کار را تحویل دادم اگرچه که آلبوم خیلی دیر منتشر شد، بعد از ۶ سال که البته خود من هم از انتشار آن خبر نداشتم.
این آهنگساز ادامه می‌دهد: حیف است مرکزی مانند کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان که امکانات بالایی در اختیار دارد، تولیداتش تا این حد پایین باشد و اگر کاری هم ساخته می‌شود، مدت‌ها طول بکشد تا اثر منتشر شود. درحالی که کانون باید در سال چندین آلبوم برای کودکان و نوجوانان منتشر کند ولی بسیار متاسف هستم که تا این حد ضعیف عمل می‌کند.
درباره این آلبوم می‌توان گفت که پروین دولت‌آبادی، مصطفی رحماندوست، جمال‌الدین اکرمی، جواد نعیمی، هدیه افشار، مریم زندی و سهیلا اورنگ، ترانه‌سرایان آن هستند.
کیوان و کیمیا کیارس خوانندگی آلبوم «موسیقی کودک» را بر عهده داشته‌اند و فهیمه محجوب طراح گرافیک و طراح جلد این اثر است.
آلبوم «موسیقی کودک» شامل ۱۳ قطعه با نام‌های «آواز خروس»، «بادکنک من» و «زمستان رفت» اثر پروین دولت‌آبادی، «باران»، «دریا» و «مانند یک گل» اثر جواد نعیمی، «برف می‌بارد آرام»، «مهتاب من» و «رقص باران» اثر جمال‌الدین اکرمی، «انتظار دل‌ها» اثر مصطفی رحماندوست، «گل مامان یه دختره» اثر سهیلا اورنگ، «ماه و ستاره» از هدیه افشار و «ماهی» اثر مریم زندی است.
