به گزارش خبرنگار خبرگزاری شنو، با «پیمان یزدانیان» آهنگساز و نوازنده‌ی کشورمان، پیرامون فعالیت‌های حرفه‌ایی ایشان و جشنواره هنرزنده است گفتگویی داشتیم که در ادامه میخوانید:
پیمان یزدانیان در سال ۱۳۴۷ در تهران متولد شد. او فراگیری پیانو را از ۶ سالگی آغاز کرد و پس از فارغ‌التحصیلی از دانشگاه شریف در رشته مهندسی صنایع، فعالیت در زمینه موسیقی را به‌طور جدی ادامه داد. وی در سال ۱۳۷۷ موفق به کسب رتبه نخست در کنکور موزیکال فرانسه در رشته نوازندگی پیانو شد. همچنین در کارنامه‌ی خود همکاری با کارگردانان شهیر سینما از جمله مسعود کیمیایی، عباس کیارستمی و کمال تبریزی دارد.
چطور وارد فضای موسیقی شدید؟ آیا زمینه خانوادگی داشتید؟
زمینه خانوادگی برای من وجود نداشت اما من قبل از دوران دبستان به موسیقی علاقه و استعداد نشان دادم و خانواده پیگیر این موضوع شدند. قبل از اینکه الفبای فارسی را یاد بگیرم الفبای موسیقی را آموختم و خب از این بابت، از خانواده‌ام سپاس گذارم.
کدام یک از آثار خود را بیشتر دوست دارید؟
سوال عجیبی است بنظرم وقتی یک نفر کار خلق می‌کند نمی‌تواند بگوید من یک کار را بیشتر از کار دیگر دوست دارم، من همه‌ی کارهایم را دوست دارم و جوری انجامشان می‌دهم که هیچ کدام بر دیگری برایم ارجحیت ندارد.
تجربه کارکردن با کدام کارگردان برای شما لذت بخش‌تر بوده؟
بیشتر کارگردانانی که با آن‌ها کار کردم را دوست دارم همانطور که در کارنامه کاری من می‌بینید اغلب پیش آمده که با یک کارگردان چند همکاری داشته‌ام که فکر می‌کنم اثر همفکری‌ایی بوده که بین من و کارگردان به وجود می‌آمده و یا اعتمادی که کارگردان به من داشته باعث شده تا من بتوانم از حداکثر قدرت و خلاقیتم در کار استفاده کنم، و این موضوع بسیار لذت بخش است. چیزی که یک آهنگساز می‌خواهد از پروژه فیلم داشته باشد این است که بتواند از حداکثر امکانات، توان و خلاقیت خود استفاده کند و این اتفاق به طور معمول رخ نمی‌دهد و بعضاََ نظراتی که می‌تواند کمک‌های بزرگی برای آهنگساز باشد مانع کار آزادانه‌ی او می‌شود. در مقابل کارگردانانی هستند که می‌دانند باید چه زمانی نظر خود را دخیل کنند یا فضایی را برای آهنگساز ترسیم کنند تا بتواند بهترین حالت ممکن را ارائه دهد. بنظر من این موضوع به دانش موسیقایی کارگردان چندان مرتبط نیست و به نحو‌ی تأملات اجتماعی و مهارت ارتباطات انسانی و هنری، بین کارگردان و آهنگساز برمی‌گردد. و خب من نمی‌توانم در پاسخ سوال شما اسم شخص خاصی را بگویم ولی همانطور که از کارنامه کاریم مشخص است کسانی بودند که همکاری مجدد با آنان برایم بسیار لذت بخش بوده است و البته بسیاری هم هستند که بنده شانس حضور در کارهای آنان را نداشتم.
دوست دارید کدام اثرتان تداعی کننده شما و امضای شخصیتان باشد؟
به هیج وجه به دنبال نشان داد منیت در کارهایم و امضای شخصی نیستم اما بازخورد مخاطبانم نسبت به آثارم با توجه به گستردگی و تنوع آثار اینگونه بوده که همواره یک بخش آهنگ‌ها به صورت امضای شخصی وجود دارد بی‌آنکه برایش تلاشی کرده باشم. بنظر من آهنگساز اگر رویه خاصی یا شخص خاصی را دنبال نکند و تنها به دنبال خود برود قطعاََ به یک لحن و امضای شخصی خواهد رسید. بنظرم آدم‌ها در دنیا یگانه‌اند اما خب آدم‌ها سعی می‌کنند تا تک و یگانه باشند و انگار به باور این موضوع نمی‌رسند که ما همه یک امضای فردی و یگانه در کل کهکشان داریم که برآمده از اندیشه‌ی ماست.
نظر شما راجع به برگزاری این سبک از جشنواره‌ها چیست؟
ما از این قبیل جشنواره‌ها داریم اما این موضوع که این جشنواره به صورت تخصصی‌تر برگزار می‌شود بسیار خوب است. مثلا افراد منتخب برای هیأت داوران کسانی هستند که در آن موضوع تجربه و تخصص بیشتر دارند و چندان سلیقه‌ایی برخورد نمی‌کنند. در این جشنواره حضور شرکت کنندگان در طیف‌های مختلف، افراد حرفه‌ایی شناخته نشده و افراد نیمه حرفه‌ای باعث جذابیت دوچندان این جشنواره شده بود.
بهتر میشد اگر شرایط کووید وجود نداشت و هیئت داوران و هیئت انتخابی می‌توانستند باهم به صورت فیزیکی معاشرت کنند و در چند روز به کار داوری بپردازند.
با توجه به تعداد شرکت کنندگان نتیجه برگزاری این جشنواره بسیار خوب بود، جوری که در بعضی بخش‌ها داوری سخت میشد و دیدن این حجم از افراد خلاق و توانمند باعث دلگرمی و امیدواریست. در زمینه موسیقی هزینه زیادی برای کشف استعدادها وجود ندارد و برگزاری اینگونه جشنواره‌ها باعث کشف این افراد است و امیدوارم این سبک از جشنواره‌ها ادامه دار باشند.
سطح جشنوار را چطور ارزیابی می‌کنید؟و نظرتان راجع به نحوه برگزاری جشنواره چه هست؟
سطح جشنواره به دلیل تلورانس بسیار زیاد به این شکل که خوب یا بد بود، قابل بیان نیست ما در این جشنواره کارهایی در سطح حرفه‌ایی داشتیم و از طرفی کارهایی هم بودند که هیئت داوران متفق القول بودند که این اثر از فیلتر انتخابی هم نباید عبور می‌کرد و باید فیلتر قوی‌تری برای ورود به بخش رقابتی می‌گذاشتند. مضاف بر اینکه تقسیم بندی بخش رقابی صحیح و منسجم نبود. مثلا مشکلی در بخش آنسامبل وجود داشت داوری میان بخش های مختلف بود نمی‌توان موسیقی نواحی و کلاسیک را در یک بخش داوری کرد چراکه جنس این موسیقی‌ها با یکدیگر متفاوت است و باعث دشواری در داوری می‌شود البته این موضوع طبیعی است، چرا که سال اول برگزاری جشنواره بود و فکر می‌کنم سری‌های بعد جشنواره قطعا بهتر خواهد بود.
آینده موسیقی ایران را چطور می‌بینید؟
بنظرم آینده موسیقی ایران را نمی‌توان پیش بینی کرد اما با توجه به دیدههای شخصی‌ام در جشنواره ما شاهد بروز و ظهور استعدادهای خوبی در حوزه‌های مختلف موسیقی هستیم.
چه اتفاقی باعث شد که سراغ بداهه نوازی بروید؟
نوازندگی و آهنگسازی تکلیفشان کاملا مشخص است و خب یک، اجرای قطعات از پیش تنظیم شده است و دیگری، یک بخش مهندسی شده و علمی دارد و بخشی که مربوط به خلاقیت است و همیشه سعی کردم تا این بخش را قوی کنم. بداهه نوازی برای من موضوع جدیدی نیست و از ابتدا کار حرفه‌ایی خود، این کار را دنبال می‌کردم و از یک جایی به بعد تصمیم گرفتم که آن را نیز مثل نوازندگی و آهنگسازی ارائه کنم و این همواره همراه من بوده. بنظر من آهنگسازی خود یک نوع بداهه نوازی‌ست برای اینکه شما تصویر نبوده را خلق می‌کنید با این تفاوت که شما در کار آهنگسازی این کار را جایی خلق می‌کنید که دیگران آن را نمی‌بینند و یک پروسه‌ایی را آرام طی می‌کنید اما در بداهه نوازی این موضوع به سرعت انجام می‌شود. نیروی خلاق یک نیرو است و در یک بخش به صورت آرام و خطی پیش می‌رود اما در بداهه نوازی بسیار انفجاری و سریع، عمل می‌کند اما هرکدام از آن‌ها خلاقانه‌ی دیگری را تقویت می‌کند خصوصا بداهه نوازی.
انتهای پیام/
