به گزارش خبرنگار خبرگزاری شنو، یکم تیر ماه مصادف است با روزی که صدای نیمای جنوب، رامی برای همیشه خاموش شد.
ابراهیم منصفی با تخلص رامی از اولین شاعرانی بود که راه و رسم شعر نیمایی را در هرمزگان گسترش داد؛ به‌گونه‌ای که پس از مرگش، او را «نیمای جنوب» نامیدند. او همچنین توانست با اتکا به گویش محلی و رویکرد به موسیقی جهانی، راه بکر، زیبا و پرتوانی را در ترانه‌سرایی بگشاید.
ابراهیم منصفی، شاعر، خنیاگر، نویسنده و هنرمند پرآوازه هرمزگانی در سال ۱۳۲۴ در بندرعباس متولد شد.
پدر ابراهیم مینابی و مادرش اهل صحراباغ لار بودند که پس از تولد ابراهیم زندگی پایداری نداشتند. ابراهیم به قول خود زاده عشق زنی بود به مردی که آوازش او را سحر کرده بود. پس از جدایی آن دو از هم، ابراهیم دوران کودکی و نوجوانی‌اش را با پدربزرگ و مادربزرگ پدری خود گذراند.
ابراهیم منصفی دوران تحصیل خود را در بندرعباس گذراند. پس از طی کردن مقطع ابتدایی وارد دوره متوسطه شد. هم زمان با تحصیل در دبیرستان بود که جرقه‌های او برای دل سپردن به هنر و ادبیات نیز آغاز شد.
او که الفتش با صدا را با حضور در تعزیه خوانی‌های ماه محرم تجربه کرده بود در آن روزها جذب گروه‌های تئاتر دانش‌آموزی شد. از سویی دیگر عشق سرودن نیز او را آرام نمی‌گذاشت. تا آنجا که عطش سیری‌ناپذیر او از شعر و ادبیات بسیار زود او را برای چاپ اولین مجموعه شعرش ترغیب کرد. مجموعه‌ای که او با کمک تعدادی از دوستانش با نام مروارید ساحل در شمارگان اندک به چاپ رساند. رامی بعدها از تعجیل در چاپ این مجموعه اظهار پشیمانی کرد.
حضور در سه فیلم کوتاه سینمای آزاد آن سال‌ها به به عنوان بازیگر و دریافت جایزه اول سینمای آزاد برای فیلم نهنگ که نویسنده آن نیز خود منصفی بود اشتهار دوچندان او را فراهم کرد. منصفی در عرصه بازیگری موفقیت‌های چشمگیری را به دست می‌آورد. او در زمینه سرودن و موسیقی نیز پرتوان به کار خود ادامه می‌داد. او زمینه موسیقی ملت‌های مختلف مطالعات ارزشمندی را انجام داده بود. و با علاقه‌ای که به موسیقی فلامینگوی اسپانیا و موسیقی هند از خود نشان داد، توانست آثار در خور تحسینی را خلق کند.
او در عرصه سرودن ترانه‌های بومی که رنگ اجتماعی داشت در این حوزه تحول اساسی را به وجود آورد. اجرای ساده و بی‌شیله پیله او با آکورد گیتار هنوز مخاطبان فراوانی دارد .
در هرمزگان منصفی را با عنوان نیمای هرمزگان می‌شناسند.منصفی و چند تن از هم دوره‌های خود جزء اولین نفراتی بودند که به سرودن شعر نو نیمایی در این منطقه جنوبی روی آوردند.با تلاش فراوان زمینه ادامه این جریان ادبی را در این خطه فراهم کردند. او که در شعرهای آزاد خود پیرو بلامنازعه احمد شاملوست. با تاثیرپذیری از اقلیم و جغرافیای بومی منطقه گاهی به شعر خود تمایزی قابل تشخیص داده است.
منصفی سه دختر و یک پسر به نام بنیامین داشت. مرگ بنیامین در پنج سالگی او را دچار اندوه و مصیبت بی‌پایانی کرد. او در شب اول تیرماه ۱۳۷۶ در سن پنجاه و دو سالگی با مرگی خودخواسته به زندگی‌اش پایان داد.
آثار منصفی از آغاز موج نو ادبیات در نشریاتی چون «خوشه» به سردبیری احمد شاملو اشاره کرد. همچنین «آبنوس»، «تماشا»، مجله‌ی «موسیقی» آثار او رابه چاپ رسانده اند. همچنین در گفت‌وگوهای سیروس طاهباز با شاعران نوپرداز جنوب در مجله‌ی «فردوسی» به چاپ رسیده است. از آثار منتشر شده منصفی می‌توان به مروارید ساحل، رنجترانه‌ها، گفته‌های ناگفته، ترانه‌های رامی، آلبوم ترانه‌های رامی، زخم هزار ترانه اشاره کرد.
آلبوم ترانه‌های رامی ۱۰ سال پس از مرگ رامی توسط نشر ماه‌ریز منتشر شد. خواننده، آهنگساز و ترانه‌سرا خود رامی است . در کنار او حسام‌الدین نقوی، مسعود پاکدامن و علی علوی گیتار نواخته‌اند. از دیگر آلبوم های او می‌توان به رنج و موسیقی زندگی اشاره کرد که رنج در نشر نیریز ۱۳۸۵ و موسیقی زندگی منتشر شده در سوئد است.
افراد زیادی در سال‌های اخیر به بازخوانی آثار منصفی روی آوردند. از جمله این افراد می‌توان به سهیل نفیسی اشاره کرد. از افراد دیگر می‌توان به ماکان اشگواری، داماهی، مهدی ساکی از گروه کماکان و محسن نامجو را نام برد.
انتهای پیام/
