به گزارش خبرگزاری شنو خانه موسیقی بعد از تعویق چندباره انتخابات مجمع عمومی، هفته گذشته در اطلاعیهای اعلام کرد نوبت اول مجامع عمومی دهگانه خانه موسیقی برای انتخاب هیات رئیسه کانونهای یادشده از تیرماه برگزار خواهد شد.
سال گذشته و در زمان قانونی برگزاری انتخابات، برخی از مشفقان و دلسوزان فعالیتهای صنفی موسیقایی به دستاندرکاران این نهاد توصیه کردند، با توجه به شرایط کرونایی، پیگیر برگزاری آنلاین این دوره از انتخابات باشند، مسئولان و مدیران و از قرار معاون اجرایی این نهاد، اعلام کردند که این کار نیاز به زیرسازی دارد و شرایطش مهیا نیست اما همین هفته قبل و در مقابل چشم آنها و اهالی موسیقی انتخابات دور دوم انجمن صنفی روزنامهنگاران تهران به صورت آنلاین برگزار و هیات مدیره آن معرفی شدند.
پرسش گروه دیدبان این است که چرا خانه موسیقی اصرار بر برگزاری انتخابات به صورت فیزیکی دارد، در حالی که از هر نظر که نگاه کنیم، انتخابات آنلاین بهتر است؟
چه از منظر مشارکت بیشتر و چه هزینههای برگزاری اگر بخواهیم به آن نظر افکنیم، طبیعی است که هر عقل سلیمی رای به برگزاری آنلاین انتخابات خواهد داد. با توجه به این که دستاندرکاران خانه موسیقی مدام از کمبود و نبود بودجه نالانند.
توجیه اصلی و یا بهتر است بخوانیم بهانه اصلی خانه موسیقی اشکال اساسنامهای است، این در حالی است که وقتی نهاد تایید کننده اساسنامه (در انتخابات انجمن صنفی روزنامهنگاران تهران- وزارت کار و در انتخابات خانه موسیقی – دبیرخانه نظارت بر موسسات فرهنگی و هنری) میتواند به راحتی دستور برگزاری انتخابات آنلاین را بدهد، تن زدن و عدم تمکین خانه موسیقی و تعویق یکساله این انتخابات چه توجیهی دارد؟
تجربه دورههای گذشته انتخابات خانه موسیقی نشان داد که این نهاد ۱۶ هزار نفری با کمتر از هزار نفر در کانونهای نه گانه انتخاباتش را برگزار کرده است. تقریبا عمده کانونها در نوبت اول به حد نصاب نمیرسند و در نوبت دوم هم با هر حدنصابی انتخابات برگزار میشود و از منظر اساسنامه نیز خللی در آن نیست. اما پرسشی بزرگ همهگاه فراروی مدیران نسبتا دائمی خانه موسیقی قرار دارد که چرا با این همه تبلیغ از فعالیتهای خود انتخابات آنها با کمتراز یک شانزدهم افراد واجد شرایط رای دادن برگزار میشود و آیا بهتر نبود برای افزایش مشارکت و عدم پرداخت هزینه و نیروهای پشتیبانی، انتخابات را به صورت آنلاین برگزار میکردید؟
انتهای پیام/